--
چند روز پيش اين لينک با عنوان تعارضات عقلی در چند حديث مستند شيعی به يکی از لينکهای داغ بالاترين تبديل شده بود. احاديثی از قبيل: «مسواک زدن در حمام باعث درد دندان ميشود!»، «در ادرار ائمه آلودگی نيست!»، «از امام حسن (ع) روايت شده است که ايشان فرمود برای خداوند دو شهر است، يکی از انها در مشرق است و يکی در مغرب، و در آنها ۷۰ ميليون زبان و جود دارد! و من همه آن زبانها را ميدانم!» و ...
بله، بسيار بديهی است که اين گفته‌ها هيچکدام عاقلانه نيستند پس نتيجه طبيعی اين است که فرض کنيم گويندگان آنها عاقل نبوده‌اند!
اما چگونه است که بسياری از انسانهای دانا و شريف، گويندگان اين گزاره‌ها را نه تنها قابل اعتماد که قابل پرستش می دانند؟
چون افرادی که به آموزه های دينی باور و ايمان دارند يا ايمان می آورند در ابتدا پذيرفته اند که اموری هست که می توانند بدون داشتن دلايل کافی و قانع کننده به آنها اعتقاد داشت. پیش فرض «ايمان» داشتن و مومنانه زيستن اين است که خرد خود را به تعطيلات بفرستيد و مادامی که خرد حاضر نباشد می توانيد به چيزهای بسيار ساده لوحانه تری نيز معتقد شوید.
دقيقاً به همين دليل است که در مخالفت با انديشه های مذهبی بايد با اصل و ريشه اين عقايد،يیعنی همان اعتقاد به خدا مبارزه کرد. (تکليف مسيح و محمد و امامان واقعاً به نظر شما روشن نيست؟)
بله، سوالهای بسيار زيادی هستند که خرد و قوه‌ی استدلال ما از يافتن پاسخ آنها عاجز است، اما اين به اين معنی نيست که خدايی هست که جواب اين سوالها را می‌داند و مطلقاً به اين معنی نيست که جوابهای اين خدای فرضی (از قول کسانی که مدعی پيامبری و امامت هستند) به اين سوالات جوابهای درستی هستند. کما اينکه پيشرفت دانش و انديشه بشری هر روز بيشتر از روز قبل مهمل بودن آموزه‌های الهی را آشکار می‌سازد.
شما خواننده‌ی عزيز ممکن است به هر دليلی مذهبی باشيد (شايد چون مذهب به شما آرامش می‌دهد) و برای آموزه‌هايی از قبيل آموزه‌های امامان شيعه احترام قائل باشيد (چون از کودکی به شما ياد داده‌اند که بايد به اين به اصطلاح معصومين احترام بگذاريد)، اما عاجزانه تقاضا دارم حداقل از اعتقاد به چنين آموزه های خوشحال و مفتخر نباشيد:
“I am patient with stupidity but not with those who are proud of it...”, Edith Sitwell
«حماقت را می‌توانم تحمل کنم، اما نه افرادی را که به آن مفتخرند...»، اديث سيتول (شاعر انگليسی)
